Wednesday, November 23, 2011

Nov 23 Sathya Sai Birth Day : What Satya Sai did for Poor ??

Service activities of Sai.

To his faithful millions, he was God; to his disbelievers he was a fake; to his detractors he was a fraud; to the cynical he was a suspect. Yet, to Karunanidhi, a professed atheist, he was a God-Saint. This sums up the public discourse on Sathya Sai Baba who passed away in April this year. But most, particularly outside his faithful lot, seem to have missed out the dimension of the great soul hidden beyond adulations and abuses — the unparalleled humanist. Here is that Baba not so well known.

Many men and women of high learning, achievements and wealth in India and outside were not just attracted to him. They revered him as the Divine Incarnate. It was his charisma that built a matchless organisation manned by hundreds of thousands of volunteers drawn from the highest echelons to the lowest strata of society. The number of volunteers registered to render from menial to clerical service exceeded six lakh. Baba’s entire work rests on this devoted cadre. A serving IAS officer would give up his job and join him as his clerk; a young IT professional would forgo his fortune, start cleaning the bhajan hall; a businessman heading a billion dollar firm would leave his business and look after one of Baba’s projects. A count of less than 1/6 of the total volunteers (91,753 to be precise) shows this telling break-up — doctors 3,173; engineers 9,760; lawyers/chartered accountants 3,521; professors and teachers 18,226; farmers and workers 41,295; industrialists 11,350; bankers 3,606; judges 71; legislators 167; journalists 261. Any more testimony needed for his charisma, organising skill and leadership?

His trusts have a corpus of several hundreds of crores of rupees. But never did he ask for donations; and he never hesitated to reject the wrong donors. Donors recount how Baba accepted their offerings after making them wait for months to test their sincerity to give. He kept all the money he received in trust for the poor and the needy in his times and in future. Even the undeposited cash and gold in his personal chamber — the Yajur Mandir — made their way to the trusts after him.

His work for education, poor and medical relief is unmatched by any charity in the world. Take two unbelievable illustrations first: Anantapur district in Rayalaseema region of Andhra Pradesh was known for water scarcity and water salinity and fluorides. The government did nothing for 50 years to address this basic problem, even after Andhra Pradesh got a chief minister from the same district. Unable to bear the suffering of the poor, Baba decided to do in 18 months what the government could not in 50 years, namely to provide potable drinking water to the whole district of Anantapur — yes the whole district! He declared in November 1995, “Today it is ‘Raalaseema’ (rocky region). It must be transformed into ‘Ratnala Seema’ (land that glitters like diamond)”. In just 18 months it was done! See what a massive work it was. Laying of some 2,000 kilometres — yes 2,000 — of water pipelines; building 43 sumps of 1 to 25 lakh litres capacity; constructing 18 balancing reservoirs of 3 to 10 lakh litres capacity — where? — on top of hillocks; erecting 270 overhead reservoirs of the capacity of 40,000 to 3 lakh litres; installing 1,500-plus concrete pre-cast cisterns of 2,500 litres capacity, each attached with four taps for the villagers to draw water. Result, drinking water became available to the poorest of the poor in 750 villages in the district.

The 9th Planning Commission document gratefully recorded: The Sathya Sai Charity “has set up an unparalleled initiative of implementing on their own, without any state’s budgetary support, a massive water supply project….to benefit 731 scarcity and fluoride/salinity affected villages and a few towns in Anantapur district in a time frame of 18 months.” Baba’s trusts repeated this work in fluoride-affected Medak and Mehboobnagar districts; provided water supply to some 4.5 lakh poor in 179 villages in Medak, and some 3.5 lakh poor in 141 villages in Mehboobnagar. In the three districts, more than 1,000 villages and 20 lakh people benefited.

Not just in Andhra. Seeing the poor people in Chennai suffer for want of water, Baba declared on January 19, 2002: “The rich can buy water sold by tanker services. And what will the poor do? I have decided to work towards bringing drinking water to Madras, no matter how difficult and how costly the task is”. His central trust took up the construction of 63 kilometres stretch of the 150 km canal in the Telugu Ganga scheme that had been left incomplete. The result was: 3 lakh hectares of agricultural land got irrigation in Nellore and Chittoor districts and the city of Chennai, Krishna water. These projects cost over Rs 500 crore.

The speciality hospitals in Puttaparthi and Bengaluru have, just to mention a few activities, treated over a million outpatients; performed over 7 lakh cardiac and neuro diagnostic tests, over 35,000 cardiac and neuro surgeries, as many cath procedures, over 40,000 eye surgeries; a million lab and blood tests. Yet the most critical department in any hospital, the billing department, is absent in both hospitals. The entire service is free. If these services had been charged it would have meant a bill of over couple of thousand crores. Baba’s trusts also run world class, but totally free, educational institutions, cultural centres and music colleges. 

But after Baba passed away, what is the public discourse about? Not about the ongoing work for relief of poverty, suffering and education. Not about the lakhs of volunteers Baba has enlisted for work. But about what filth some relatives of Baba, whom he had kept away, had said against those who Baba had trusted to carry on his work; and about some Rs 35 lakh, meant for constructing the Samadhi of Baba, which the police had seized which became sensational news. Recall Katherine Mayo, gutter inspector, as Mahatma Gandhi called her?

Monday, November 14, 2011

Seminar on Communal Violence Bill in Hyderabad , Telangana.



Social Cause
&
Pragna Bharati

Cordially invite you and your friends to a Seminar on

Communal Violence Bill* –
Threat to National Integration & 
Social Harmony


Speakers:

 Sri Arif Mohd. Khan**
Former Union Minister, New Delhi

  Sri Ram Madhav
Director, India Foundation, Delhi; Director, Bharat Prakashan, Delhi
Member, Central Executive, RSS

Guests of Honour:
Sri C Anjaneya Reddy
Formerly of the Indian Police Service

 Sri MVR Sastry
Editor, Andhra Bhoomi

Date & Time:
14th November, 2011 (Monday) at 5:30 p.m.

Venue:
Keshav Memorial Academic Campus, Lane adj. Deepak Theatre,
Narayanguda, Hyderabad

All are welcome.

Dr Somaraju Suseela        
President, Social Cause                                                                                                             

Dr T Hanuman Chowdary          
Chairman, Pragna Bharati              



* Prevention of Communal and Targeted Violence (Access to Justice and Reparations) Bill, 2011
**Sri Arif Mohammed Khan is a leading statesman, intellectual, writer and Muslim progressive, who resigned from Rajiv Gandhi’s council of ministers, in protest against its conservative stance in the Shah Bano case. A law graduate, he led the Aligarh Muslim University Students Union. He held various ministerial responsibilities at the Centre from 1983-84 to 1989-90. He has authored a bestseller, Text and Context - Quran and Contemporary Challenges.

May we solicit the favour of circulating this invitation to your friends in Hyderabad ?


If you are on Facebook, you may kindly confirm your participation

Thursday, November 10, 2011

The Advt that bothered me



సికింద్రాబాద్ రైల్ స్టేషన్ ముందే బస్సులు ఆగుతాయి . వీకెండ్ తర్వాత స్టేషన్ లో ట్రైన్ దిగి ఆఫీసు కు వెళ్ళడానికి ఆటో ఎక్కుతుంటాను . ఆటో లో కూర్చొని, ఏ లోకల్ బస్సు ఫై చుసిన  ఒక్కటే advertisement కనిపించేది . అది " ప్రియ సిమెంట్ " దానికి ఇంగ్లీష్ లో ట్యాగ్ లైన్ Lasts Long అని . ఒక్కటి కాదు రెండు కాదు హైదరాబాద్ లో ఉన్న అన్ని సిటీ బస్సు లా ఫైన అదే . నాకు ఆ advertisement చూడగానే ఏవేవో గుర్తుకు వచ్చేవి  దాని  Lasts Long అనీ ట్యాగ్ లైన్ అస్సలు నచ్చలేదు .

మనల్ని ఇబ్బంది పెట్టె జ్ఞాపకాలు కనిపిస్తే ఎంత తిక్క లేస్తాడో మీకు తెలిసిందే  . నా పరిస్తితి మరి దారుణం , హైదరాబాద్ లో దిగగానే కనిపించేది ఈ ప్రియ సిమెంట్ advertisement ఉన్న బస్సులే . ఆఫీసు కు వెళ్ళే తప్పుడు , సాయంత్రం ఇంటికి వచ్చేటప్పుడు నన్ను వెక్కిరిస్తూ గేలి చేసేవి . ప్రతి రోజు ఇంతే సంగతులు , వొళ్ళు మంది పోయేది .

ఈ advertisement ఫై బ్లాగ్ లో ఒక  పోస్ట్ రాద్దామని డిసైడ్ అయ్యా  . The Advt , that bothers me అని టైటెల్ పెడుదమనుకున్న . దానికి తగ్గట్టు ఆ బస్సు ఫోటో తీసి బ్లాగ్ లో పోస్ట్ చేదామని నా జేబు లో ఉన్న Sony Ericcson కెమెరా ఫోన్ తీసి క్లిక్ చేద్దామని జేబు లో ఉన్న ఫోన్ తీసా , కాని బస్సు స్టాప్ లో చాల మంది అమ్మాయిలు ఉన్నారని, మల్లి అల్లానే ప్యాంటు జేబ్లో పెట్ట . కాస్త ముందుకెళ్ళి ఆటో కోసం వెయిట్ చేస్తూ జేబు తరుముకొని చుస్తే ఫోన్ లేదు .

కాస్త ఇష్టమైన వస్తువు  పాయినది కదా కొంచం కంగారు పడ్డ , నా ఆటో వాడు అదేదో నేను కోహినూర్ వజ్రం పోగుట్టుకున్నాటు  వాడు నా చుట్టూ వెతకడం మొదలు పెట్టాడు . వాడి హడ-వీడి చుసి ఆటో కోసం వెయిట్  చేసే జనం మరీయు పాదచరులు కూడా ఓ అయ్దరుగురు గుమ్మి గుడారు . ట్రాఫ్ఫిక్ సిగ్నల్ వద్ద అర నిమిషం లేటు అయ్యిన చిరాకు పడే Motorist, స్కూటర్ ఫై వెళ్ళే వారు సైతం నా ఆటో వాడి హల చల్  చూసి ఆగారు .

అందరిది ఒకే ప్రశ్న ' ఏమి పోగుట్టుకున్నావ్ ....దాని ధర ఎంత ...చాల ఖరిడ్ అయినదా ??' . జనాలకి జవాబు చెప్పకుంటే నన్ను వదలె లా లేరు . రెండు సంవత్సరాల కింద కోన్న సెల్ ఫోన్ , ఇప్పుడు అంత కరీడైంది ఏమి కాదు అన్న . నేను పాత సెల్ అని చెప్పే సరికి పబ్లిక్ కాస్త disappoint అయ్యారు, ఒక్కో-ఒక్కరు జారుకున్నారు . అమ్మయ్య ఈ జనల పద్మవ్యూహం నుండి బయట పడ్డందుకు సంతోషిస్తూ  అదే ఆటో ఎక్కి ఆఫీసు కి చేర .

నాకు ఎవ్వరి నెంబర్ గుర్తు లెవ్వు , ఒక్కరి నెంబర్ మాత్రమే గుర్తుంది అది సౌమిత్రి లక్ష్మణచార్య . ఎవరి తో ఒక్కరి తో బాద పంచుకోవాలి గా, లక్ష్మణచార్య కు విషయం చెప్పి మరో మిత్రుడు రవి నెంబర్ తీస్కున్న . తర్వాత రవి కి కాల్ చేసి చెప్పా . అసలు రవి కాల్ చేయడం లో నా ఉద్దేశం Airtel లో ఒక కొత్త ఫాన్సీ నెంబర్ తీసి పెట్టమని . రవి వృత్తి రిత్య Chartered Accountant మరీయు Airtel  స్థానిక verifications అతని కార్యాలయం చుసుకుంటది , అందుకే అతని పరపతి తో కొత్త ఫాన్సీ నెంబర్ తీస్కుందాం అనుకున్న . అన్ని మాట్లాడ కానీ అది ఒక్కటి చెప్పడం మర్చి పోయా . నా పాత నెంబర్ తో చాల bad memories ఉన్నాయి , వాటీని వదిలించు కోవలనుకున్న . కాని నేను తలిచింది ఒక్కటైతే జరిగింది ఇంకోటి . Next day రవి కి కాల్ చేసే సరికి నీ పాత నెంబర్ తో కొత్త సిమ్ కార్డు తెప్పించి పెట్టాను అని బాంబ్ పేల్చాడు . అలా ఫోన్ తో పాత నెంబర్ ను వదిలించు కుందాం అనుకున్న అది సాధ్యపడలేదు

అప్పటి వరకు సెల్ పాయిందన్న భాద వుంది , కానీ తద్ఫలితంగా వచ్చే సమస్యను గుర్తించలేక పోయా . అసలు సమస్య ఆఫీసు కి వచ్చాక మొదలైంది . మా తమిళనాడు ఆఫీసు మేనేజర్ కు , మా కంపెనీ డైరెక్టర్ల కు ఫోన్ చేయాల్సి వచ్చింది . ఒక్కరి నెంబర్ కూడా గుర్తు లేదు , ఫోన్ లిస్టు బ్యాక్ అప్ లేదు , ఆఫీసు ఫోన్ డైరీ maintain చేయలేదు . ఫోన్ లిస్టు లాప్-టాప్ లో బ్యాక్ అప్ తీయనందుకు నన్ను నేను తిట్టు కుంటూ , అందరికి మెయిల్స్ పెట్ట . అందరికి నా ఆఫీసు లోని ల్యాండ్ లైన్ నెంబర్ ఇచ్ఛా .

మెయిల్స్ చదివి వదిలేస్తే బాగానే ఉండేది జనల , దొరికిపోయాడు అనుకున్నారేమో . మెయిల్ చదివిన ప్రతి వాడు ఫోన్ చేసి అడగడం 'ఎలా పోయింది  ... ఎక్కడ పెట్టావు ... Shirt కు ప్యాకెట్ లేకుంటే  Laptop బాగ్ లో పెట్టుకోవచ్చు కదా ... ఫోన్ లిస్టు బ్యాక్ అప్ తీయడం తెలీదా ' ఇలా ఎవ్వ్వరికి తోచిన సలహా వాడు అడగకుండానే ఇచ్చి నా బేజ ఫ్రై  చేసేసారు . ఇక సందు దొరకినది కదాని ఒక్క మహాన్బవుడు రిప్లయ్ - మెయిల్ పెట్టాడు ' యు డోంట్ హావ్ అడ్రస్ బుక్ బ్యాక్ అప్ ..... ???? యు కాంట్ బి దట్ స్టుపిడ్ ' అని .

 వీళ్ళ లొల్లి ఏందిరా బాబు అనిపించింది, ఎవడి గోల వాడిదే, వీళ్ళ సంగతి తర్వాత చూడచ్చు కానీ ముందు అమ్మ కు చెప్పాలి లేదంటే వాళ్ళు కంగారు పడతారు . అప్పుడు తెలిసి వచ్చింది నా బ్రెయిన్ మెమరీ పవర్ ఎంత అని. ఇంటి ల్యాండ్ లైన్ నెంబర్ కానీ నానా సెల్ నెంబర్ కానీ గుర్తుకు రావట్లేదు .

అప్పుడు తెలిసి వచ్చింది నేటి మనవ జీవితం లో సెల్ ఫోన్ యొక్క ప్రాముఖ్యత . సెల్ ఫోన్ లేకుంటే జీవితమే ఆగిపోతుందా అన్నట్టు అనిపించింది . నిజమే ఈ కాలం లో సెల్ ఫోన్ లేకుంటే మన జీవితాలే ఆగిపోతాయి . భందువుల ఇంటి కి వెళ్ళడం ఎప్పుడో మానేశాం , గుర్తు కస్తే సెల్ తీయడం రెండు నిముషాలు పలకరించి  Relationshipను కంటిన్యూ చేయడం . ఫ్రెండ్స్ తో సినిమా / షాప్పింగ్ వెళ్ళాలన్న, ఎ ప్లేస్ లో కలుస్కోవాలన్న మనం వాడేది సెల్ ఫోన్ యె . ఆఫీసు పని అయిన సెల్ ఫోన్ , లీవ్ పెట్టాలన్న  సెల్ ఫోన్ , గర్ల్ ఫ్రెండ్ / బాయ్ ఫ్రెండ్ మాట్లాడాలన్న , పోట్లదాలన్న ఆఖరికి డంప్ చేయాలన్న  ఉపోయోగ పాడేది ఈ సెల్ ఫోన్ యె . ఇలా చెప్పుకుంట పొతే మన నిజ జీవితం లో సెల్ ఫోన్ ఫై dependency  చాంతాడు అంతా అవుతది.


15 సంవత్సరాల కింద మన జీవితం లోకి వచ్చిన ఈ సెల్ ఫోన్ , ఇప్పుడు మన శరీరం లోని  భాగమైంది . దిన్ని వాళ్ళ లాభాలు ఎన్నో, నష్టాలూ అన్ని ఉన్నాయి , ఒక్కో సరి అనిపిస్తుంది ఇది మన పూర్వ జన్మ కర్మా ర అని . మనకు ప్రియా మైన వారితో మాట్లాడినప్పుడు గిలిగింతలు పెడుతే , మనకు నచ్చని వారితో ఫోన్ లో దొరకి పాయినప్పుడు  , దిన్ని ఎవరు కానీ పెట్టారో బాబు అనిపిస్తుంది .
                

Tuesday, November 1, 2011

Telangana protests November 1 as 'Vidroh Diwas'

 
 Telangana lost its freedom on Nov 1'st 1956
All these years everything we believed about Seemandhra Plutocrats niceties is a big LIE . All their niceties are big Sham. They Robed us of everything and profited from the loot . So now we have risen to the truth of their barbarity and plunder, decided to wage a war for Sef-Rule. We have seen enough atrocities & Plunder of our livelihood by Seemandhra Colonial rulers. Now, we pledge to fight till our last breath against Seemandhra- BRIGANDS .
To Stay in Telangana , Chant 'Jai Telangana' or  'Quit Telangana' !!!